Οδηγίες γιά τούς ψηφοφόρους τού 1873 στό Δαδί.

Η ψηφοδόχος. Το άσπρο και το μαύρο. Η δεξιά πλευρά, του ΝΑΙ, βαμμένη άσπρη. Εξ' ου και το μαυρισμένο ΝΑΙ, να κάνει την αντίθεση. Η αριστερή πάλι κατάμαυρη. Είπαμε, ο δυισμός και στα χρόνια μας ζει και βασιλεύει. Πόσο περισσότερο κάποτε.
Για κάθε υποψήφιο υπήρχε μια τέτοια κάλπη σε κάθε εκλογικό τμήμα. Έβαζε ο ψηφοφόρος το χέρι του στο άνοιγμα κρατώντας ένα σφαιρίδιο. Μολυβένιο ή χωματινο. Εκεί, στη μυστικότητα του κουτιού, το άφηνε να κυλίσει είτε στη μεριά του ναι, είτε στη μεριά του όχι. Στο φινάλε μετρούσαν τα ναι και τα όχι κάθε υποψήφιου, δηλαδή πόσα είχε στο άσπρο και πόσα στο μαύρο και έβγαζαν τα αποτελέσματα. "Μαυρίζω", "τον μαύρισαν", "μαύρο στο Μαυρογιαλούρο" και τα σχετικά. Κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι την προτίμηση του εκλογέα. Παρεκτός κι αν είχε ιδιαίτερο λόγο να την κάνει γνωστή στον υποψήφιο που διάλεγε, οπότε τη δάγκωνε. Δαγκωτή η ψήφος. Να μας ξέρουν και να μας λογαριάσουν στο μετεκλογικό νταραβέρι. Α, κουμπάρε, εγώ μια φορά στο έριξα και μάλιστα δαγκωτό.  Ενα πρακτικό, λοιπόν, μιάς τέτοιας ψηφοφορίας του 1873 διαβάζουμε παραπάνω καί εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι τότε οι εκλογές κρατάγανε δύο-τρείς μέρες καί τα βράδυα οι κάλπες μπορεί καί να κουνιώντουσαν καμμιά φορά....