Αθανάσιος Ευταξίας

Μια όαση κυριολεκτικά, μέσα στην γενικότερη πευματικοοικονομική ξηρασία των καιρών μας, αλλά και αφορμή για αναδίφηση ιστορικών στοιχείων σχετικών με το κορυφαίο πάντα θέμα της παιδείας, ήταν η σημερινή [15.11.2015] εκδήλωση στην Αμφίκλεια. Την μεστή περιεχομένου, με μεγάλη συμμετοχή και καλά οργανωμένη εκδήλωση, τίμησαν επί πλέον με την παρουσία τους Κοινοβουλευτικοί και Αυτοδιοικητικοί εκπρόσωποι αλλά και η εκπαιδευτική ηγεσία της Περιφέρειας. Ταυτόχρονα η ενεργή και δημιουργική συμμετοχή της τοπικής εκπαιδευτικής κοινότητας, δείχνει την συνέχεια αλλά και την ένταση  των προσπαθειών της με στόχο πάντα την παροχή ποιοτικής και ουσιαστικής παιδείας. Η στήριξη του Δήμου αυτονόητη.

Εκδήλωση κόσμημα η σημερινή, αφιερωμένη στο έργο του Α. Ευταξία, προστέθηκε στην συλλογή παρόμοιων εκδηλώσεων της Αμφίκλειας και αποτελεί εχέγγυο για εξαιρετική συνέχεια.

Παράλληλα, στις γειτονικές Τοπικές Κοινότητες Τιθορέας (Βελίτσας) και Μπράλου, πραγματοποιήθηκαν οι προγραμματισμένες γιορτές Τσίπουρου, καθιστώντας την ευρύτερη περιοχή ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και από πλευράς πνεύματος αλλά και οινοπνεύματος.

Δ.Ι.Καλπύρης

Αμφίκλεια

Ο Άγνωστος Πόλεμος.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Τον Σεπτέμβριο του 1916, δυο χρόνια μετά την έκρηξη του A´Παγκοσμίου Πολέμου, περίπου 7.000 Έλληνες στρατιώτες από το Δ´ Σώμα Στρατού μεταφέρθηκαν μετά από αίτημά τους στο Γκέρλιτς, μια μικρή ειδυλλιακή πόλη στα σημερινά γερμανοπολωνικά σύνορα.

Την εποχή εκείνη είχε κατακτηθεί η Ανατολική Μακεδονία από τους Βούλγαρους που ήταν σύμμαχοι των Γερμανών. Για να μην πέσουν αιχμάλωτοι οι Έλληνες στρατιώτες στα χέρια των Βουλγάρων αλλά και να μην συνεργαστούν με τις βενιζελικές δυνάμεις προτίμησαν να ζητήσουν «φιλοξενία» από την ίδια τη Γερμανία. Η Ελλάδα ήταν τότε διχασμένη σε βασιλικούς και βενιζελικούς. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ήταν παντρεμένος με την Σοφία από την Πρωσία, αδελφή του Αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β´ και η συμπάθειά του στη Γερμανία ήταν δεδηλωμένη.

Οι Έλληνες διέμειναν μέχρι το Φεβρουάριο του 1919 στο στρατόπεδο Moys. Στη συνέχεια οι περισσότεροι επέστρεψαν στην Ελλάδα και κάποιοι λίγοι διασκορπίστηκαν στη Γερμανία. Στο Γκέρλιτς μπορούσαν να κυκλοφορούν ελεύθερα στην πόλη αλλά το βράδυ έπρεπε να επιστρέφουν. Οι ανώτεροι αξιωματικοί είχαν τη δυνατότητα μάλιστα να νοικιάζουν και σπίτια. Ένα ιδιότυπο καθεστώς «προνομιακής» αιχμαλωσίας. Με τον καιρό ανέπτυξαν μεγάλες επαφές με την πόλη. Δούλευαν και ανάμεσα σε άλλα εξέδιδαν και την εφημερίδα «Τα Νέα του Γκέρλιτς».

Πηγή: http://www.skai.gr/news/culture/article/260536/hamenes-fones-ellinon-stratioton-sto-gerlits-tou-a-pagosmiou-polemou/#ixzz3rHXw2Q1H
Follow us: @skaigr on Twitter | skaigr on Facebook

Ο δεκανέας πεζικού Αντώνης Λιακόπουλος από τούς Ξυλικούς, κρατούσε ημερολόγιο καί σήμερα μαθαίνουμε ποιοί συντοπίτες μας περάσανε αυτά τά βάσανα. 

Tό  υλικό είναι προσφορά τής οικογένειας Ευσταθίου Ζανιά.

Δαδιώτες στόν Α! Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μέ μεγάλη προσπάθεια ξεκινάμε τήν ψιλάφιση τών Δαδιωτών πού πολέμησαν στόν Α!Παγκόσμιο Πόλεμο .

Στήν φωτογραφία είναι ο Ζανιάς Δημήτριος τού Αθανασίου , γεννηθείς τό 1894.

Λιοτρίβια στό Δαδί.

Γύρω στίς αρχές τού προηγούμενου αιώνα πρωτοεμφανίστηκε καί τό πρώτο λιοτρίβι στό Δαδί, ιδιοκτησίας Χρυσικού. Εγκαταστάθηκε στό σημερινό σπίτι τού Ανδρέα Μιχαλόπουλου καί μέχρι σήμερα σώζονται λίγα απομεινάρια του.

Μέχρι τότε πηγαίνανε τίς ελιές στήν Δαύλεια, στήν Αμφισσα καί στήν Αταλάντη μέ κάρα, γιατί εκεί υπήρχαν λιοτρίβια. Μή φανταστείται ότι τότε υπήρχαν πολλές ελιές στό Δαδί. 



Λειτουργούσε τό λιοτρίβι  χειροκίνητα μέ μυλόπετρες νά σπάνε τόν καρπό καί πρέσσες νά  συμπιέζουν τήν ελαιομάζα.

Στήν αρχή βάζανε τήν ελαιομάζα μέσα σέ σάκκους πού ήτανε σάν μαξιλάρια.

Μέ τήν βοήθεια στέρνας τό υγρό μαζευότανε αφού επέπλεε τό λάδι από τό νερό.Μαζευαν τό λάδι από πάνω καί άν ο πελάτης ήθελε "νά τού έρθουν στά πέντε" έπαιρνε φεύγοντας καί λίγο νεράκι παραπάνω....

 
Αργότερα ήρθε η ανάπτυξη καί χρησιμοποιήθηκαν υδραυλικές πρέσσες μέ σφυρίδες καί ηλεκτρικοί σπαστήρες ενώ μέ τούς διαχωριστήρες έπαιρνες τό λάδι.Εκεί γινότανε πανηγύρι ενώ οι εργάτες καθάριζαν τίς σφυρίδες. Πολύς ο κόπος...Στήν γωνιά έκαιγε η πυρήνα γιά νά ζεστάνει τά νερά καί οι γεροντότεροι παραγωγοί πιάνανε τίς καρέκλες πίνοντας καί τρώγωντας  μέ καψαλισμένο ψωμάκι.Πολλές οι ώρες μέχρι νά βγεί τό λάδι. Μεγάλη καί η προσπάθεια από τούς μικρούς παραγωγούς νά συμπληρώσουν μέ κάποιον αλλον ένα "αλώνι", καί εκεί γινότανε πάλι η μάχη νά βρεθεί συνεταίρος πού οι ελιές του ήτανε από τήν ίδια περιοχή μή καί βγεί χαμένος μετά στό λάδι.

Μικρός θυμάμαι τό πανηγύρι πού γινότανε στό λιοτρίβι μέ τόν μπακαλιάρο τό κρασί καί τίς φωνές τής Βαϊτσας.

Τελειώνωντας πέρνανε τό λαδάκι τους καί φτάνοντας στό σπίτι η νοικοκυρά περίμενε μέ τό θυμιατό στήν πόρτα ενώ καίγανε τα έξω φώτα του σπιτιού λές καί είχανε γιορτή μεγάλη. Σάμπως δέν ήτανε γιορτή ο ερχομός στό σπίτι τής νέας σοδειάς;

Ένα μπουκάλι γιά τήν εκκλησιά πρώτα-πρώτα, λίγο λαδάκι νά ανάψουν τό καντήλι, καί από κοντά τηγανίτες γιά νά είναι γλυκόπιοτο.

 

Τά χρόνια πέρασαν καί  τό λιοτρίβι τού Χρυσικού έκλεισε.

 Δυό σύγχρονα πλέον λιοτρίβια καλύπτουν τίς ανάγκες τού Δαδιού. Τό ένα τελευταίας τεχνολογίας τού Σπύρου Σαγιά καί τό άλλο τής Ενώσεως.

Τό μοναστήρι τού Δαδιού τό 1920.

Η φωτογραφία είναι τού 1920.

Παρουσίαση του ποιητικού έργου της Μαρίας Σκουρολιάκου

Φωτογραφίες και βίντεο από την παρουσίαση του ποιητικού έργου της Μαρίας Σκουρολιάκου, στην Αθήνα την Τετάρτη 4 Νοεμβρίου.
Την εκδήλωση διοργάνωσε η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών..

H ποιήτρια Μαρία Σκουρολιάκου κλείνει την εκδήλωση της παρουσίασης της τελευταίας ποιητικής της συλλογής "Χρώμα αύριο" που έγινε στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, στις 4 Νοεμβρίου 2015. 

Για το ποιητικό έργο της μίλησαν οι:
-Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Καθηγητής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, 
-Ο Πάνος Σκουρολιάκος, ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας,
-Η Ζιζή Σαλίμπα, καθηγ. Πανεπιστημιου Παντείου,
και ο Γιάννης Κωβαίος, φιλόλογος, συγγραφέας.
Απήγειλαν ποιηματα οι:
Εφη Πολυζώη
και η Ελένη Μπέσιου. 
Την εκδήλωση συντόνισε ο Γιώργος Μαρινάκης γ. εφορος της Ε.Ε.Λ.

Γιορτάζει τό Δαδί.

Ο Κώστας Καραγιάννης 1888 - 1957

Ο Κώστας Καραγιάννης 1888 - 1957 γεννημένος στο Μόδι, Λοκρίδος αν και έπαιζε ζουρνά και φλογέρα (πρίν πάει στρατιώτης το 1908) ζήτησε και πήρε μαθήματα από τον τουρκόγυφτο Ζεκύλ που εργαζόταν σαν κλαρινίστας στην περιοχή της Λαμίας. Αυτός ενθάρρυνε τον Καραγιάννη και τον πήρε μαζί του σε γάμους και πανηγύρια. Μετά από χρόνια κατέβηκε στην Αθήνα, φωνογράφησε όπως και πολλοί άλλοι με τα γνωστά ονόματα της εποχής, αλλά παράλληλα και πολλά οργανικά κομμάτια. Το όνομά του έγινε γνωστό και στον ελληνισμό του εξωτερικού. Οι Έλληνες της Αιγύπτου τον κάλεσαν και εκείνος ανταποκρίθηκε μένοντας στην Αίγυπτο για έναν χρόνο. Η κόρη του Ζωή παντρεύτηκε τον Σαντουριέρη Βαγγέλη Χατζή. Εγγονός του Κώστα Καραγιάννη, είναι ο τραγουδιστής Κώστας Χατζής.

Αθανάσιος Ευταξίας καί Εκπαίδευση.

ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ-ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΜΦΙΚΛΕΙΑΣ

ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ-ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΜΦΙΚΛΕΙΑΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με μέτρια συμμετοχή, πλην όμως ικανή  ώστε  να πραγματοποιηθεί, έγινε η διήμερη ψυχαγωγική και ενημερωτική εκδρομή του Συλλόγου, στο Πλατύστομο  και  Μαυρίλο  Φθιώτιδας, το Σαββατοκύριακο 24-25/10/2015. Οι συμμετέχοντες είχαν την ευκαιρία να δουν και να απολαύσουν τις σύγχρονες εγκαταστάσεις και όλες τις  παροχές του ξενοδοχείου ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ  4*, με τα ιαματικά    νερά των πηγών  Πλατυστόμου. Τη δεύτερη ημέρα παραβρέθηκαν  στη Γιορτή Κάστανου στο χωριό  Μαυρίλο, μέσα σ’ ένα όμορφο, κατάφυτο, δασικό περιβάλλον.  Ευχαριστούμε και πάλι  όλους όσους συμμετείχαν.

Παραθέτουμε μερικά φωτογραφικά  στιγμιότυπα, από την εκδρομή μας.

 ΤΟ Δ.Σ.

Η Μάχη του Δαδιού.

Η Μάχη του Δαδιού. 1η Νοεμβρίου 1822

Θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε ιστορικά την 1^η Νοεμβρίου  του 1822 κάνοντας μια αναδρομή στα γεγονότα που συνέβηκαν στην Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο τον δεύτερο χρόνο της Ελληνικής επαναστάσεως του 1821 στηριζόμενοι σε πληροφορίες από τα βιβλία των αειμνήστων Γεωργίου Παπαλιάκου και Χρήστου  Ενεσλείδη, καθώς και από τα απομνημονεύματα:  του στρατηγού Μακρυγιάννη, του ιστορικού Σπυρίδωνος Τρικούπη, και παλικαριού του Οδυσσέα Κάρπου Παπαδόπουλου.

• Την 1^η Ιανουαρίου του 1822 πραγματοποιείται η Α΄ Εθνική συνέλευση των Ελλήνων στην Νέα Επίδαυρο και εκλέγεται η πρώτη Διοίκηση της χώρας με το όνομα Προσωρινή διοίκηση της Ελλάδος, η οποία περιελάμβανε το Βουλευτικό το Εκτελεστικό σώμα.
•  Πρώτος πρόεδρος του Βουλευτικού ήταν ο Δημήτριος Υψηλάντης και Πρώτος πρόεδρος του εκτελεστικού ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος.
• Τον Μάρτιο του 1822 φθάνει στο Δαδί ο Υψηλάντης με τον Νικηταρά επικεφαλής σώματος εκ 700 ανδρών και συναντάται με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο στο σπίτι του Αθανασίου Τσούτσου ο οποίος ήταν βουλευτής του Βουλευτικού σώματος.
• Τον ίδιο μήνα πραγματοποιείται πολεμικό Συμβούλιο κοντά στο φαράγγι του Ασωπού, στο οποίο συμμετείχαν όλοι οι οπλαρχηγοί της Ρούμελης, καθώς και οι Νικηταράς και Ζαφειρόπουλος από την Πελοπόννησο.
• Στο συμβούλιο αυτό αποφασίστηκε η απελευθέρωση όλης της Φθιώτιδας.
• Τον Απρίλιο του 1822 μάχες γίνονται σ’ όλη την Κεντρική Φθιώτιδα
• Την 2^α Ιουνίου του 1822  η Αθήνα αποκτά την ελευθερία της
• Τον ίδιο μήνα οι Τούρκοι για αντιπερισπασμό στέλνουν στην νότια Ελλάδα τον Μαχμούτ Πασά –γνωστό ως Δράμαλη - επικεφαλής 24.000 πεζών και 6.000 ιππέων, με σκοπό την κατάσβεση της επαναστάσεως. Ο Δράμαλης μέσω Βασιλικών και της Βοιωτίας περνάει στην Πελοπόννησο και συντρίβεται από τον Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια στις 26 Ιουλίου 1822.
• Μετά την συντριβή του Δράμαλη οι Τούρκοι στέλνουν νέα στρατιά υπό τον Χασναμάρ - Πασά, ο οποίος αφού πέρασε τον Σπερχειό ποταμό όρμησε προς την Φοντάνα , την οποία είχαν καταλάβει ο Δυοβουνιώτης με τον Γκούρα.

Λόγω της δυσκολίας να περάσουν της Φοντάνα, οι μεν πεζοί των Τούρκων οπισθοχωρούν και καταλαμβάνουν την σημερινή Ηράκλεια, οι δε ιππείς το Δαδί, το οποίο χρησιμοποιούσαν σαν ορμητήριο και ερήμωναν τα γύρω χωριά.

• Προς ενίσχυση των Τούρκων φτάνει και Κιοσέ – Μεχμέτ Πασάς που ήδη βρισκόταν στην Αττική και η δύναμη των Τούρκων ανέρχεται τώρα σε 12.000 άνδρες.
• Τον Σεπτέμβριο του 1822 ο Οδυσσεύς Ανδρούτσος ανακηρύσσεται Αρχιστράτηγος των στρατευμάτων της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδος.

·  Πληροφορηθείς ο Ανδρούτσος τις κινήσεις του Κιοσέ Μεχμέτ Πασά ξεκινάει με 900 παλικάρια –κατά τον Κάρπο Παπαδόπουλο- για την Γραβιά μέσω Δαδιού. Οι Τούρκοι του Κιοσέ Μεχμέτ Πασά μαθαίνοντας τις κινήσεις του Ανδρούτσου, καταλαμβάνουν την Γραβιά και τον κάμπο περί τον Κηφισό ποταμό.

Ημέρα βροχερή, όπως μας πληροφορεί ο Σπυρίδων Τρικούπης. Τα γυναικόπαιδα του Δαδιού είχαν καταφύγει στο Μοναστήρι και στα φαράγγια του Παρνασσού για να σωθούν.  Στο Μοναστήρι του Δαδιού είχε φθάσει από την προηγούμενη ημέρα το σώμα του Λεπενιώτη, κατά ειδοποίηση του Ανδρούτσου, και είχαν πιάσει ταμπούρια γύρω, από την εκεί Αγία Μαρίνα.

Έφτασε εκεί και ο Οδυσσέας.

Και όταν ανέβαινε τον ανήφορο, κοντά στον Αη – Θανάση είδε μέσα από τα δένδρα, διότι τότε ο τόπος ήταν δασωμένος, να περνούν οι Τούρκοι του Κιοσέ Μεχμέτ Πασά από την κάτω δημοσιά, και άκουσε τον σαλπιγκτή σκοπό του Λεπενιώτη να σαλπίζει συναγερμό.

Οι Τούρκοι προχωρούσαν από την Γραβιά και είχαν περάσει τα πάνω Καλύβια, ακολουθούντες την ποταμιά του Κηφισού και κατευθυνόμενοι προς το Δαδί, το Τουρκοχώρι και το Μάνεσι.  Είχαν προχωρήσει πολύ όταν και εκείνοι άκουσαν το σάλπισμα του σκοπού και άρχισαν να υποχωρούν βιαστικά και φοβισμένα. Ο Ανδρούτσος δεν πρόλαβε να οχυρωθεί τότε καλά – καλά. Κατέβηκε από τον Αη Θανάση, πέρασε την Λιθαρόστρουγγα  και τους επετέθη για πλιάτσικο. Έγινε τότε εκεί αψιμαχία, στα λεγόμενα καλογερικά δένδρα, κατά την παράδοση, με νικητές τους Τούρκους που του επιτέθηκαν όλοι μαζί.

Ο Ανδρούτσος άρχισε να υποχωρεί προς το Δαδί, αλλά αναγκάστηκε κάπου εκεί να σταματήσει. Λέγεται, ότι από την υγρασία της ημέρας τον έπιασε γράμπα  τόσο δυνατή, που δεν μπορούσε να προχωρήσει. Τον έσωσαν από βέβαιο θάνατο ή αιχμαλωσία, τρία του παλικάρια από το Δαδί, ο Στάθης Γαβρίλης, ο Γιάννης Φλώρος και ο Δήμος Κλησιάρης  ή Αράπης οι οποίοι τον επήραν στον ώμο τους και τον ανέβασαν στα προσχώματα του Λεπενιώτη, πάνω στην Αγία Μαρίνα.

Σύμφωνα με τον αείμνηστο Χρ. Ενισλείδη, εκεί αντελήφθη ο Ανδρούτσος ότι του έλλειπε η αρχιστρατιγική σπάθα και γυρίζοντας προς τον Στάθη Γαβρίλη του είπε επιτακτικά: « ή το σπαθί μου ή το κεφάλι σου».

Ο δε Γαβρίλης γνωρίζοντας ότι η απειλή του Ανδρούτσου δεν ματαιώνεται, παίρνει την ρεματιά της Αγίας Μαρίνας και κατεβαίνει προς τα κάτω και κατά καλή του τύχη ευρίσκει το σπαθί έξω από το Δαδί, εκεί όπου αργότερα έκτισε το τάμα του την παλαιά Αγία Τριάδα για την σωτηρία του.

Ο Ανδρούτσος παρέταξε τον στρατό του, τετρακοσίους τον αριθμό, σαν σε μάχη. Έβαλε εις μεν την δεξιά πτέρυγα τον Στάθη Κατσικογιάννη και τον Γιάννη Κομποδαδίτη, εις δε την αριστερά τον Γιώργο Λεπενιώτη και αυτός κατέλαβε το κέντρο.

Μέσα στο Δαδί είχαν ταμπουρωθεί 300 Αθηναίοι με επί κεφαλής τον Σαρρή, χωρίς την έγκριση του Οδυσσέα, όπως γράφει ο Κάρπος Παπαδόπουλος.  Οι Τούρκοι, βλέποντες τους Έλληνες  διηρημένους, κτύπησαν πρώτα τους 300 του  Σαρρή στο Δαδί με το ιππικό τους και ύστερα τα ταμπούρια του Ανδρούτσου στην Αγία Μαρίνα.  Έτσι άναψε η μάχη, σκληρή και φονική.

Πρώτοι υπέκυψαν οι άνδρες του Σαρρή, οι οποίοι ετράπησαν σε φυγή προς την Βελίτσα  αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 18 Αθηναίους νεκρούς και τον Σαρρή  αιχμάλωτο, κατά τον Κάρπο Παπαδόπουλο.

«Με τον χαλασμό αυτεινών ψύχωσαν οι Τούρκοι πολύ, ρίχτηκαν και εις το μοναστήρι και ζώσαν τον ‘δυσσέα στενά, οπούταν πολλά ολίγοι εκεί και οι Τούρκοι πολλοί, μας λέγει ο Μακρυγιάννης. Τόκαμαν πολλά γερούσια του ‘Δυσσέα με τους ολίγους οπούχε εις το μοναστήρι. Τους βάσταξαν οι Έλληνες γενναίως. Τους πήραν όμως μιαν θέσιν, σκότωσαν τον Μήνιο Κατσικογιάννη καπετάνιο της Φήβας, λάβωσαν και τον Αλέξη Ταργατζίκη , γενναίον πατριώτη και τίμιον. Τότε ρίχτηκαν οι Τούρκοι να πιάσουν τον Δυσσέα. »

Η Δεύτερη αυτή φάση της μάχης του Δαδιού κατά πάσα πιθανότητα έγινε ανάμεσα Δαδιού και Μοναστηριού, διήρκησε δε 4 ώρες. Από της 10^ης πρωινής μέχρι της 2ας μεσημβρινής.

Απόσπασμα από τα: "Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη"

Ο Οδυσσέας έτρεχε παντού φωνάζοντας τον καθ’ ένα με τ’ όνομά του για να αντέχουν. Ο στρατός βλέποντας ότι περικυκλώθηκε από το ιππικό του εχθρού ετράπη σε φυγή μέσω των διαβάσεων του Παρνασσού προς την Αράχοβα.  Ο Ανδρούτσος εξακολουθούσε να μένει στο κέντρο και να πολεμάει. Επειδή όμως η δεξιά πτέρυγα της διάταξης του άφησε την θέση της, το ιππικό των Τούρκων έζωσε τον Οδυσσέα. Αυτός δε μόλις αντιλήφθηκε ότι έχει μπροστά του τους πεζικάριους Τούρκους και στα μετόπισθέν του το Ιππικό των τούρκων, παύει να μάχεται και ψάχνει την σωτηρία του. Και κινδύνεψε από τρίχα ο Οδυσσέα. Απομονωθείς και βλέποντας ότι είναι κοντά η αιχμαλωσία του, ορμά μέσω δένδρων και των τουρκαλβανών. Συγχρόνως όμως έφθασαν και οι διώκοντες  αυτόν Κονιάροι Τούρκοι. Αλλά οι Τουρκαλβανοί   νομίζοντας  τον Οδυσσέα σύντροφό τους τον υπερασπίσθηκαν και έδιωξαν τους Τούρκους.

Απόσπασμα από τα: "απομνημονεύματα του Κάρπου Παπαδόπουλου"

Έζωσαν όμως οι Τούρκοι το Μοναστήρι και τον πολιόρκησαν. Μέσα στο Μοναστήρι, λέγει ο Τρικούπης, είχαν καταφύγει άνδρες από το Δαδί και πολλά γυναικόπαιδα προς σωτηρία. Κατέλαβαν το Μοναστήρι, τους άνδρες τους έσφαξαν και τα γυναικόπαιδα τα αιχμαλώτισαν, ο δε Ανδρούτσος τους ξέφυγε και αυτή τη φορά. Οι Τούρκοι δεν σεβάστηκαν ούτε τα ιερά, ούτε τα όσια. Από τις εικόνες έβγαλαν τα μάτια των Αγίων και γενικά έκαναν κάθε μορφής βανδαλισμούς στο έμψυχο και άψυχο περιεχόμενό του.

Την ίδια τύχη είχε και το Δαδί, σπίτια και ναοί. Τα πάντα έγιναν παρανάλωμα του πυρός και πολλοί των κατοίκων του, όσοι εναπέμειναν εκεί, ιδίως γέροντες , ασθενείς και παιδιά, αιχμαλωτίστηκαν. Το Δαδί και το μοναστήρι κάηκαν για δεύτερη φορά κατά την παράδοση.

Ο αείμνηστος Χρ. Ενισλείδης  γράφει ότι Πολλοί Δαδιώτες τότε, ότι το Δαδί μετά την καταστροφή του Νοεμβρίου του 1822, δεν ακούγεται πια στην Ιστορία. Εκ των κατοίκων του άλλοι ξενιτεύτηκαν στον Μοριά, στην Σαλαμίνα, αλλά και στην Αθήνα, όπου υπήρχε τα τελευταία χρόνια μια συνοικία στο Θησείο που λέγονταν, τα Δαδιώτικα. Άλλοι δε έμειναν και άρχισαν την ανοικοδόμηση του χωριού.

Το μοναστήρι ανακαινίστηκε το 1838.

Η μάχη αυτή έχει μεγάλη πολεμική σημασία για το Δαδί, την Ρούμελη και το αγωνιζόμενο Ελληνικό Έθνος. Δεν έχει όμως αρκετά εξαρθεί από την ιστορία.  Στο  Δαδί ο Οδυσσέας Ανδρούτσος τον Νοέμβριο του 1822 κατόρθωσε με την στρατηγική του, την τακτική του, την παράτολμο παλικαριά του και την δόλια διπλωματία του να παραπλανήσει τον Κιοσέ - Μεχμέτ – Πασά.  

Μετά την μάχη του Δαδιού ο Οδυσσέας κατευθύνθηκε προς την Αράχωβα δια του Παρνασσού, όπου και έβαλε μπροστά την μηχανή της διπλωματικής του δολιότητας, για να κερδίσει χρόνο ώστε ο επερχόμενος χειμώνας να  αναγκάσει τον Κιοσέ – Μεχμέτ να αποχωρίσει προς την Θεσσαλία. Και επέτυχε όπως μας ομολογεί η Ιστορία να αναχαιτίσει την ορμή 12.000 φανατισμένων Τούρκων, πέρα από το Ζητούνι.

Απόσπασμα από την Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως 

του Σπυρίδωνος Τρικούπη

Πηγή: Λύκειο Αμφίκλειας  http://lykeioamfikleias.blogspot.gr