Δαδιώτικη Εστία.

"ΔΙΟΝΥΣΟΣ" ΑΜΦΙΚΛΕΙΑΣ 23.04.2016

    Λίγα ενδεικτικά φωτοστιγμιότυπα [λόγω πληθώρας ύλης που έλεγαν παλιότερα] από τις απονομές των σημερινών (23/04) αγώνων στην ΑΜΦΙΚΛΕΙΑ, στα πλαίσια του Ορεινού Αγώνα Δρόμου: <ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ 2016> και την τεχνική ενημέρωση των αθλητών για τον Κυριακάτικο αγώνα, την ειρηνική "μητέρα των μαχών". Οι συμμετοχές έσπασαν κάθε προηγούμενο ρεκόρ.

Δ.Ι.Κ. ΑΜΦΙΚΛΕΙΑ

Ηρθέ ο Λάζαρος, ήρθαν τά Βάγια.

Ηρθε ο Λάζαρος βαβά
τό κοφνάκι'μ θέλει αυγά
η τσεπούλα΄μ κοκοσούλες
τό χεράκι'μ δεκαρούλες.


 ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ..

Αντάμωμα τών Σκουρολιακαίων.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Καλούνται οι απανταχού της Ελλάδος που φέρουν το επίθετο ‘’Σκουρολιάκος’’ ή έλκουν την καταγωγή τους από το συγκεκριμένο επίθετο, να συμμετάσχουν στο ‘’Αντάμωμα’’ που θα γίνει την Κυριακή του Θωμά, 8 Μαΐου 2016 και ώρα 11.30 πμ. στο Πολιτιστικό Κέντρο της Αμφίκλειας Φθιώτιδας.
Θα γνωριστούμε, θα μιλήσουμε για τις κοινές μας ρίζες και θα απολαύσουμε κρασί και τσίπουρο παραγωγής μας και εδέσματα.
Θα ήταν πολύ σημαντική για την επιτυχία της εκδήλωσης η συμμετοχή και των οικογενειών μας!
Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

Πληροφορίες:
Τάσος Σκουρολιάκος : 6977276593
Γρηγόρης Σκουρολιάκος: 6943623801
Πάνος Σκουρολιάκος(Ηθοποιός): 6977269410
Ανδρέας Σκουρολιάκος(Οφθαλμίατρος): 6977677148
(Για το Ν. Βοιωτίας)
Βασίλης Μιχαλόπουλος:6944141002

Η Μάχη του Δαδιού τό 1943.

ΔΗΜ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ «ΑΝΤΑΡΤΗΣ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ»

Μάχη του Δαδιού, 14 - 4 - 43 (σε 3 συνέχειες)

Επεισόδιο 1ο

Πέρασαν έτσι λίγες μέρες.
Ένα απόγευμα βρισκόμουν στο σπίτι του ξάδερφού μου του Παναγιώτη Βακράκη. Του είχε αφήσει ένας παραθεριστής από πριν τον πόλεμο ακόμα, ένα γραμμόφωνο, να του το φυλάει, με κάμποσες πλάκες.
Το είδα κι αναπήδησα.
― Ξάδερφε! – του λέω. ― Φέρ’ το, μωρέ, αυτό το γραμμόφωνο να θυμηθούμε τον παληό καλό καιρό!
Το στεριώσαμε στο άψε-σβύσε. Τόβλεπα με ταραχή, ξέροντας τι κρύβει μέσα του, ατόφια κομμάτια της ζωής μου, αναμνήσεις αλησμόνητες από κείνα τα ξένοιαστα ένα-δυο καλοκαίρια μας πριν τον πόλεμο, και μπορούσε αυτό το μισοσκουριασμένο σύνεργο να μου τ’ αναστήσει...
Και στ’ αλήθεια! Ξύπνησαν μονομιάς μόλις το κουρντίσαμε όλοι οι πόνοι της ψυχής. Χάθηκε ο τόπος από μπρος μου. Σέρνονταν μισοβραχνές οι θλιμμένες μελωδίες, γνώριμες φωνές τραγουδιστών, όλα αντίλαλοι πικροί από μια χαμένη εποχή... Ζούσες τι σημαίνει θάνατος... Έκαιγαν τα μάτια μου... Τι είχαν γίνει αυτές οι μέρες; Έπειτα... πέρασε σιγά-σιγά το πρώτο θάμπωμα, συνερχόμουν, μένοντας στην ψυχή μου ο γλυκός ο πόνος, γίνονταν ωστόσο πάλι ένας οι δυο εαυτοί μου.
Μία-μία, άκουσα όλες τις γνώριμες πλάκες, τις ξεδιάλεξα πρώτες αυτές. Ύστερα είπα να ακούσω και τις άλλες. Κύτταξα την πρώτη – έγραφε απάνω: «Ψηλά εις το μέτωπον – εμβατήριον».
― Ας τη βάλω – αποφάσισα, και μου φάνηκε αστείο. ― «Ψηλά εις το μέτωπον...».

Μάχη του Δαδιού, 14 - 4 - 43

Λοιπόν καθόλου δεν ήταν αστείο. Ήταν ένα ωραίο εμβατήριο, πολύ ωραίο. Καθόμουν στο χαγιάτι του σπιτιού σε μια καρέκλα κι είχα τεντώσει τα πόδια μου απάνω στα κάγκελα. Έβλεπα αντίκρυ την ορθή πλαγιά της Χάρβαλης, όλο μεγαλείο, με απορροφούσε όλο και περισσότερο ο σκοπός, ξύπναγε και με κυρίευε μια ωραία δύναμη μέσα μου. Και ήρθε ξάφνου η απόφαση.
― Θα χτυπήσουμε το σταθμό στο Δαδί! – είπα.
Ήμουν ενθουσιασμένος, σα να είχε τελειώσει κιόλας η επιχείρηση. Σηκώθηκα δίχως άλλο και κατέβηκα στην πλατεία. Βρήκα το Διαμαντή και το Θησέα. Το αποφασίσαμε αμέσως και τηλεφωνήσαμε τις διαταγές.
― Όλες οι μαχητικές ομάδες, στη Σουβάλα.
Έφυγε αμέσως και μια ομάδα για τα Καλάνια, να ζητήσουμε από τους εγγλέζους εκρηκτικά, αλλά γύρισε σχεδόν με άδεια χέρια. Δικαιολογήθηκε ο Φίλιπς ότι δεν είχε πιο πολλά εκείνον τον καιρό. «Κρίμα... Κρίμα...» έλεγε.
Την άλλη μέρα κατεβήκαμε στη Σουβάλα. Φτάνανε και οι μαχητικές στην ώρα τους, Κουκουβίστα, Καστέλλια, Γραβιά, Μαριολάτα, Παληοχώρι, Απάνω Αγόριανη, Κάτω Αγόριανη, Γλούνιστα, Σουβάλα. Η Γλούνιστα ξεχώρισε πάλι. Ογδόντα ντουφέκια, τέλεια οργάνωση. Είχαν και ομάδα τραυματιοφορείς με φορεία, νοσοκόμο, φάρμακα κι όλα τα αναγκαία.
Μαζευτήκαμε πάλι 800 και πλέον μαχητές.
Στη Σουβάλα βρήκαμε και το Λουκά Κουγιάτσο, δασάρχη από το Δαδί, οργανωμένον και από τους υπεύθυνους του ΕΑΜ. Ήρθε κοντά μας μόλις φτάσαμε στην πλατεία, ψηλός-ψηλός, σεμνός, ήρεμος, χαμογελώντας. Φορούσε ένα ημίχλαινο και είχε τα χέρια του στις τσέπες. Τον σεβόσουν και τον συμπαθούσες μονομιάς.
― Πιστεύω να με θέλετε και μένα – είπε.
Από άλλους μάθαμε τι του έτυχε το περασμένο βράδυ, ο ίδιος δε μιλούσε για τον εαυτό του: Νυχτώνοντας, το σπίτι του βρέθηκε κυκλωμένο, ένα πλήθος ιταλοί ολόγυρα. Τον φώναξαν να βγει. Πετάχτηκε αυτός με μιας, έσβυσε το φως. Κρυφοκύτταξε από τα παράθυρα, ολούθε ιταλοί. Τούρθε τότε μια ιδέα. Βγήκε στο χαγιάτι πατώντας στις μύτες των ποδιών του, πήρε ένα δεμάτι πουρνάρια, μπήκε ξανά στο σπίτι, κλώτσησε με πάταγο ένα παράθυρο, δήθεν ότι πηδάει έξω και πέταξε το δεμάτι. Γίνανε κουβάρι οι ιταλοί, μπήξανε τις φωνές, τίναξαν απάνω στο δεμάτι ένα σωρό χειροβομβίδες κι ύστερα έπεσαν απάνω του σίγουροι πως τον ξέκαναν τον καταζητούμενο. Και ο Λουκάς, από το άλλο μέρος του σπιτιού, δρασκέλησε ήσυχα τις φράχτες κι από δω πάνε οι άλλοι.
― Έξυπνο στρατήγημα – λέγαμε θαυμάζοντας.
Είναι όμορφο να ανακαλύπτεις ξαφνικά στο συνάνθρωπό σου διαλεχτές αρετές που δεν τις υποπτευόσουν πριν. Τον θαυμάζαμε το Λουκά, ότι αγκαλιάστηκε σχεδόν με το θάνατο και γλύτωσε.

Το σχέδιο για την επιχείρηση ήταν να απομονώσουμε το Δαδί από το σταθμό. Να καταλάβουμε έπειτα το σταθμό. Να ανατινάξουμε τη σιδηροδρομική γραμμή σ’ ένα κατάλληλο σημείο στην κατωφέρεια προς το Κηφισσοχώρι. Και να στέλνουμε κει από το σταθμό όλο το τροχαίο υλικό, μηχανές και βαγόνια, να συντρίβονται. Τέλος να ανατινάξουμε τις εγκαταστάσεις του σταθμού.
Ο σταθμός είναι 1 χιλιόμετρο πιο χαμηλά από το Δαδί. Είχε 25 γερμανούς φρουρά. Στο Δαδί στάθμευε φρουρά, 900 περίπου ιταλοί. Σημείο να ανατινάξουμε τη γραμμή διαλέξαμε εκεί που είναι η μεγάλη στροφή κοντά στον Παρνασσό, στη θέση Παλαβίτσα, που τα τραίνα βγαίνουν από τους λόφους στον κάμπο.
Ξεχωρίσαμε ένα τμήμα με τον Καλλία και το Δήμο. Έφυγαν νύχτα να πιάσουν την Παλαβίτσα και να ετοιμάσουν την ανατίναξη. Η επιχείρηση θα γινόταν το άλλο βράδυ. Είχαν μακρυνό και δύσκολο δρομολόγιο, να περάσουν ψηλά από το Δαδί. Τους δώσαμε διαταγή να περάσουν εντελώς αθόρυβα. Συμφωνήσαμε, στις 11 τη νύχτα που θα άρχιζε η επιχείρηση στο σταθμό, να τοποθετούσανε κι αυτοί τα εκρηκτικά τους στη γραμμή κι ό,τι τραίνο έφτανε από κείνη την ώρα κι ύστερα να τιναζόταν στον αέρα. Είχαμε από πριν βεβαιωθεί ότι τέτοια ώρα δεν είχε τραίνο ελληνικό.
Ο Τρικούπης (δάσκαλος Αντώνης Νικολάου, που τον λευτερώσαμε στη Λειβαδιά μαζί με τον Πατέρα) μπήκε αρχηγός στο τμήμα που θα στέλναμε να απομονώσει το Δαδί.
Είχαμε στο αρχηγείο και τρεις αντάρτες σιδηροδρομικούς, τον Κίμωνα, τον Ξάνθο κι έναν τρίτο (δε θυμάμαι δυστυχώς το όνομά του). Ξέρανε και οι τρεις από μηχανές, ήσαν της κινήσεως. Αυτοί, και όσοι ακόμα θα επιστρατεύαμε επί τόπου στο σταθμό, θα σάρωναν το τροχαίο υλικό μόλις τέλειωνε η επιχείρηση, τους κρατήσαμε στην εφεδρεία να μην εκτεθούν στη μάχη.
Έφυγε το ίδιο βράδυ ο Καλλίας. Την άλλη μέρα το δειλινό ετοιμαστήκαμε κι εμείς και ξεκινήσαμε. Θέλαμε να βγούμε μέρα στα Ισιώματα, να δουν από ψηλά όλοι οι αντάρτες το σταθμό κα να αναλύσουμε το σχέδιο, να έχουν όλοι μια ιδέα τι θα γίνει, να μην πάμε νύχτα στα τυφλά.
Ο καιρός για την ώρα ήσυχος, γλυκός. Συννεφιά όμως και σημάδια ότι θα χαλούσε.
Τη στιγμή που φτάναμε στου Σταμάτη το Πτηνοτροφείο και θα αναμεράγαμε στα πουρνάρια να καθήσουμε, να μπροστά μας ο Βασίλης ο Καθούλης, ψηλός, νευρώδης, σβέλτος, ικανός και ψύχραιμος άνθρωπος. Ήταν υπεύθυνος της περιοχής. Ξεφύτρωσε σα να τον έβγαλε η γη και φαινόταν με το πρώτο σκληρός και οργισμένος. Ρώταγε στυφά: «Πού είναι το Αρχηγείο;».
Μας βρήκε.
― Πού πάτε; – στάθηκε μπροστά μας και μας είπε αυστηρά.
― Χα – έκαμα μέσα μου – αντιρρήσεις έχουμε.
Και μούρθε εκείνη τη στιγμή στο νου ότι πράγματι είμασταν εκτεθειμένοι: Είχαμε τελείως παραλείψει να συνεννοηθούμε με την οργάνωση.
― Γεια σου, Βασίλη – του είπαμε ρίχνοντάς το λίγο στο αστείο – τι συμβαίνει;
― Εγώ ρωτάω τι συμβαίνει! – είπε ανένδοτος αυτός.
Γελούσαμε αλλά αυτός δεν άλλαζε στάση. Το τμήμα όλο είχε σταθεί.
― Έχετε αντιρρήσεις για την επιχείρηση; – τον ρωτήσαμε τότε.
Μας κύτταζε συνοφρυωμένος.
― Αντιρρήσεις; – είπε. ― Καμμιά αντίρρηση δεν έχουμε. Αλλά έτσι, δε μας λογαριάζετε εμάς; Πού είναι συνεννόηση; Τι είμαστε εμείς εδώ; Δε σας νοιάζει τι μας βρίσκει; Τι δουλειά μπορεί να έχουμε κι εμείς; Να σας βοηθήσουμε στο κάτω-κάτω, μωρέ! Πού πάτε έτσι στα στραβά; Ποιος θα σας πει τι είναι και τι δεν είναι στο σταθμό;
Δεν κρατιόταν και τιναζόταν φουρκισμένος. Είχε δίκηο.
― Έλα να καθήσουμε να κουβεντιάσουμε – είπε ο Διαμαντής και καθήσαμε. Οι απόψεις του σήμαιναν αναβολή και σου κακοφαίνεται να τη σταματάς στη μέση μια δουλειά που ξεκίνησε και περπατάει.
― Αυτό σημαίνει να αναβάλουμε – του είπα.
― Και βέβαια! – είπε κοφτά. ― Γιατί να μην αναβάλετε;
Συνεννοηθήκαμε να συναντηθούμε την άλλη μέρα, το βράδυ στο ίδιο μέρος. Να μας είχαν και πληροφορίες. Και η μαχητική του Δαδιού να πήγαινε με τον Καλλία. Έφυγε και σύνδεσμος στο άλλο τμήμα να ειδοποιήσει για την αναβολή. Στείλαμε σε λίγο και δεύτερο σύνδεσμο, χώρια από τον πρώτον, νάμαστε πιο σίγουροι. Τους είπαμε και των δυο νάρθουν πίσω να μας αναφέρουν για να ξέρουμε. Γυρίσαμε κατόπιν πάλι στη Σουβάλα. Βαρετός ο δρόμος σε τέτοια γυρίσματα. Οι αντάρτες αποκαρδιώθηκαν, την είχαμε σαν τελειωμένη την επιχείρηση. Την ανάλυση ωστόσο στο σχέδιο την κάμαμε, βλέποντας το σταθμό.
Το άλλο βράδυ, νύχτα πια, φτάσαμε ξανά στο Πτηνοτροφείο. Μας περίμενε σύνδεσμος και μας είπε να ανεβούμε το Αρχηγείο στο σπίτι, μας περίμεναν οι συναγωνιστές του Δαδιού. Μοναχικό μέσα στην ερημιά, στεκόταν σιωπηλό ανάμεσα σε μικρές σεμνές μυγδαλιές το αχνό σπίτι, φιλικό και εγκάρδιο. Μπήκαμε μιλώντας σιγά. Και οι νοικοκυρέοι σιγανά μιλούσαν. Ας μην υπήρχε φόβος. Με μια αδύναμη λάμπα στη μέση στο τραπέζι και τα γελαστά τους πρόσωπα εναγύρω, μας περίμεναν μερικοί φίλοι. Σηκώθηκαν συγκινημένοι, αγκαλιαστήκαμε. Όλοι σχεδόν γνωστοί από παληά. Ο νοικοκύρης στο πόδι, αγωνιστής κι αυτός.
Μας είπανε οι συναγωνιστές τις πληροφορίες από το σταθμό, καταλεπτώς πού κοιμόνταν οι γερμανοί, πού εκτελούσαν υπηρεσία όσοι είναι βάρδια, ποιους δικούς μας μπορούμε να βρούμε. Πολύ καλή δουλειά, πάντοτε το Δαδί τέλειες δουλειές έκανε.
Βαθειά προχωρημένη νύχτα ξεκινήσαμε, κάμαμε ίσια κάτω όλα τα τμήματα και πέσαμε στον κάμπο. Στο ριζό έκαμε δεξιά ο Τρικούπης με τους δικούς του να κόψει το Δαδί. Οι υπόλοιποι περάσαμε στα Καλογερικά Δέντρα, διαβήκαμε κάθετα τη δημοσιά, και γραμμή για το σταθμό.
Είχε χαλάσει ο καιρός. Από τη βροχή ο κάμπος βαρύς, λάσπη πολλή. Ο ουρανός κατάμαυρος, κρέμονταν ως απάνω από τα κεφάλια μας νερουλιαστά σύννεφα. Ξεφτίδια όμως, δείγμα νέας αλλαγής του καιρού στο καλλίτερο. Μια βαθειά μουγγαμάρα στη φύση. Φτάσανε κοντά μας ένας-δυο θόρυβοι από το σταθμό, καθαροί, διάφανοι, σα να χαίρονταν εύθυμοι και ξένοιαστοι την άπλα και την ησυχία. Δεν είχε κίνηση στο σταθμό εκείνη την ώρα, αλλά τότε ήταν μεγάλος σταθμός το Δαδί και πάντα κάτι θα γινόταν. Διακόσια με διακόσια πενήντα βαγόνια μπορούσες να βρίσκεις κάθε φορά στις γραμμές του και πάνω από 12-15 ατμομηχανές, οι οχτώ πάντα σε ατμό. Ξεχώριζε αχνά κι ο όγκος του σταθμού, τα κτίρια, οι εγκαταστάσεις, πάνω από τη μαύρη ισιάδα του κάμπου.
Βαδίζαμε αμίλητοι. Κανένα βήξιμο μόνο απ’ ανάμεσα, πνιχτό κι αυτό, και το αυτί τεντωμένο. Πάλι θυμήθηκα τα παληά. Από δω περνούσαμε πηγαίνοντας στις εκδρομές μας, μαθητές – φευγάτη εποχή.

Πεντακόσια-εφτακόσια μέτρα από το σταθμό δώσαμε διαταγή «αλτ!» κι άκουγες περπάτησε πνιχτά από στόμα σε στόμα, αλτ! αλτ! αλτ! Σταμάτησε η φάλαγγα. Άλλη μια διαταγή και οι ομάδες ήρθαν αθόρυβα σε παράταξη η μια δίπλα στην άλλη.
― Συναγωνιστές! – είπαμε αχνά. ― Θα γίνει τώρα εδώ η κατανομή στις αποστολές. Χωρίς φασαρία όμως. Να μη μιλάμε, για να συνεννοηθούμε γρήγορα, να τελειώνουμε.
― Όσοι είναι δαδιώτες! Να βγουν εδώ μπροστά!
Κάπου δέκα-δεκαπέντε σκιές ήρθαν αμίλητες και στάθηκαν μπροστά μας, παραδίπλα.
Αρχίσαμε κατόπιν να καλούμε ένα-ένα τμήμα. Για το μηχανοστάσιο τέσσερες-πέντε μόνο. (Ένας ή δυο γερμανοί ξενυχτούσαν εκεί). Για το γραφείο του σταθμάρχη άλλοι τέσσερες-πέντε. Για τους κοιτώνες των γερμανών, καμμιά δεκαριά-δεκαπέντε. Από 50-60 άντρες από δω κι από κει στο σταθμό για άμεση ασφάλεια. Άλλοι 60-70 στο δρόμο απ’ το Δαδί, μήπως δεν κρατήσει ο Τρικούπης. Περίσσευαν καμμιά διακοσαριά άντρες, τους κρατήσαμε εφεδρεία. Το πιο σίγουρο ήταν ότι δε θα χρειάζονταν αν πήγαινε καλά η δουλειά.
Φωνάξαμε τα μικρά τμήματα πρώτα, για μέσα στο σταθμό. Τους δίναμε κι από έναν οδηγό από τους δαδιώτες. Φωνάξαμε και την ομάδα που θα έμπαινε στους κοιτώνες των γερμανών, να τους αφοπλίσει (κοιμούνταν στο κεντρικό κτίριο στο απάνω πάτωμα).
― Έλα, συναγωνιστή, εσύ – είπα σ’ έναν από τους οδηγούς. Θα πας την ομάδα αυτή στο κεντρικό κτίριο του σταθμού.
Ήρθε κοντά μου ο συναγωνιστής αυτός, σα μουδιασμένος.
― Συναγωνιστή – μου λέει – δεν ξέρω πού είναι αυτό το κτίριο.
«Φοβήθηκε ο μπαγάσας! – είπα μέσα μου – ποιος να είναι;» κι έσκυβα να τον γνωρίσω.
― Δε ντρέπεσαι, συναγωνιστή – τον κατσάδιασα – δαδιώτης, και να λες δεν γνωρίζεις πού είναι το κεντρικό κτίριο του σταθμού;
Και τότε μου λέει αυτός:
― Δεν είμαι δαδιώτης, συναγωνιστή.
Ξαφνιάστηκα.
― Από πού είσαι; – τον ρώτησα. ― Εδώ είπαμε να βγούνε οι δαδιώτες.
― Εγώ είμαι από το Σερνικάκι – μου αποκρίθηκε.
― Πώς λέγεσαι, μωρέ, από το Σερνικάκι; – υποψιάστηκα με μιας κι έσκυψα ξανά πιο κοντά του.
― Παΐδας... – είπε δειλά.
― Βρε!! – του έκαμα έκπληκτος. ― Εσύ δεν είσαι που σου είπαμε δε σε δεχόμαστε στο Σερνικάκι; Από πού ξεφύτρωσες εδώ;
Δε μιλούσε.
― Έλα, συναγωνιστή εσύ! – είπα στον επόμενο δαδιώτη.
Ζύγωσε εκείνος. Ήταν ψηλός, ήσυχος. Έσκυψα κοντά του.
― Εσύ είσαι Λουκά; – ρώτησα. (Ο Κουγιάτσος).
― Εγώ, καπετάνιε – είπε μαλακά.
― Θα οδηγήσεις την ομάδα στο κεντρικό κτίριο.
― Εν τάξει. Εν τάξει.
Τελειώσαμε και με τις υπόλοιπες αποστολές και κάμαμε μια σύντομη ανακεφαλαίωση το σχέδιο ενέργειας:
Πρώτη μας δουλειά, οι γερμανοί που κοιμούνται. Αν είναι δυνατόν δίχως ντουφεκιά. Όποιος άλλος γερμανός βρεθεί πριν μπροστά μας ξαφνικά, θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε στο χέρι δίχως φασαρία. Αν μπαίνει τραίνο στο σταθμό πριν νάχουμε φτάσει δε θα το πειράξουμε, ούτε θα προχωρήσουμε. Θα περιμένουμε να φύγει πρώτα. Και αν αργεί θα έχουμε οπωσδήποτε επαφή με τη Διοίκηση για νέες διαταγές. Αν φτάσει τραίνο αφού θάχουμε μπει στο σταθμό, αυτό θα το χτυπήσουν τα τμήματα ασφαλείας. Αυτά, και δε θυμάμαι τι άλλο χρειάστηκε και είπαμε.
Και ξεκινήσαμε.

(σελ. 327-333, Τόμος Β΄)
ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ «ΑΝΤΑΡΤΗΣ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ» - ΤΟΜΟΣ Β΄
* επιτρέπεται η αναδημοσίευση των κειμένων και των συνοδευτικών στοιχείων σε sites - blogs, με ενεργό link που παραπέμπει στην παρούσα ιστοσελίδα.

Μονοπάτι Παρνασσού.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ  ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ

Το Μονοπάτι Παρνασσού πάντα στηρίζεται στη εθελοντική συλλογική προσπάθεια.

Οι εθελοντές και όλοι όσοι προσφέρουν για να πραγματοποιηθεί ο αγώνας μας είναι πραγματικά αναντικατάστατοι.

Να το πούμε απλά: ο αγώνας δεν μπορεί να γίνει χωρίς εθελοντές!

Το Σαββάτο 16 Απριλίου στις 7:30 μμ στο Πολιτιστικό Κέντρο Αμφίκλειας στα γραφεία του Συλλόγου θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση εθελοντών για το συντονισμό των εργασιών προετοιμασίας στο επόμενο διάστημα αλλά και τον καταμερισμό αρμοδιοτήτων των εθελοντών το διήμερο των αγώνων.

Αν δεν μπορείτε να παραβρεθείτε στην παραπάνω συγκέντρωση, αλλά θέλετε να προσφέρετε, δηλώστε το στο site του συλλόγου  http://dionysosamfiklias.gr/ για να σας συμπεριλάβουμε στους εθελοντές.

Να είμαστε όλοι εκεί!

Σας ευχαριστούμε.

ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ

Η οργανωτική επιτροπή των αγώνων

Μονοπάτι Παρνασσού 2016

http://dionysosamfiklias.gr/?p=4517

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΒΙΤΣΑ

Με την ευκαιρία της επετείου του σαμποτάζ που έγινε στην Παλαβίτσα στις 13 Απριλίου 1943,.....

λάβαμε αίτηση από τον δημοσιογράφο της ΕΡΤ κ. Μπράσκο, με την οποία μας ζητούσε να αναδημοσιεύσει στην ιστοσελίδα της ΕΡΤ, το άρθρο που έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα μας το 2013 και αναφέρεται στις λεπτομέρειες αυτής της δολιοφθοράς.

Ηταν μιά ευχάριστη έκπληξη για μας, που το έργο που παρουσιάζεται μέσα στην ιστοσελίδα μας γίνεται κατά καιρούς σημείο αναφοράς για κάθε ενδιαφερόμενο, και στη συγκεκριμένη περίπτωση για το κρατικό κανάλι. Η δημοσίευση στην ιστοσελίδα της ΕΡΤ θα γίνει στις 16/4/16 (θα ενημερωθούμε για τις λεπτομέρειες).

ΤΟ ΣΑΜΠΟΤΆΖ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΒΊΤΣΑ 13.04.1943

FtS111

Δημήτρη Λ. Χονδρού, Εκπαιδευτικού
Καπετάν Βοριάς

Ο υπεύθυνος του ΕΑΜ Μοδίου, Γεώργιος Ν. Λάσκαρης, με κάλεσε και μου διάβασε μία διαταγή, ότι πρέπει να κοπεί η σιδηροδρομική γραμμή ανάμεσα στο Κηφισοχώρι και στην Αμφίκλεια, στις 13 του μηνός Απριλίου 1943. Ακόμα μου είπε ότι δεν υπάρχουν στη διάθεσή μας εκρηκτικά και ότι θα πρέπει να προσέξουμε τη μηχανή, επειδή μέσα έχει Έλληνες μηχανοδηγούς και θερμαστές. Επίσης να διαλέξω την τοποθεσία που θα γίνει το σαμποτάζ, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει. Απευθύνονταν σε μένα διότι ήμουνα υπολοχαγός του Συντάγματος Σιδηροδρόμων και είχα γνώσεις πάνω στα τραίνα και τις σιδηροδρομικές γραμμές. (Αυτό το γνώριζαν από το βιογραφικό μου σημείωμα). Τη διαταγή μας την έδωσαν 6-7 ημέρες πριν απ' τις 13 Απριλίου.

Μαζί με τον Δόσκαρη πήγαμε και ερευνήσαμε τη σιδηροδρομική γραμμή κοντά στα Κάτω Δαδιώτικα Καλύβια. Κανόνισα το σαμποτάζ να γίνει στην Παλαβίτσα, ακριβώς στο στόμιο της εξόδου της σιδηροδρομικής γραμμής από το βουνό, για να έχουμε θέσεις που να μπορούμε να χτυπήσουμε την αμαξοστοιχία, αν έχει στρατό και να μπορούμε να υποχωρήσουμε, σε περίπτωση ανάγκης προς τον Παρνασσό.

Επειδή δεν υπήρχαν εκρηκτικές ύλες, πήραμε ένα κλειδί απ' το φυλάκιο του Παρνασσού, που είναι κοντά στα Κάτω Καλύβια του Δαδιού. Ξέροντας ότι οι μηχανοδηγοί και θερμαστές ήταν Έλληνες, κανόνισα να ξεβιδώσουμε τις σιδηροτροχιές τόσο μεταξύ τους, όσο και από τις τραβέρσες μόνον από την πλευρά του Παρνασσού και σε θέση που να μην πέσει σε απότομο μέρος η μηχανή, για να μην πάθουν ζημιά οι Έλληνες.

Στις 13 συναντηθήκαμε διάφορες ομάδες του εφεδρικού ΕΛΑΣ, κυρίως από τη Γλούνιστα (ή Δρυμαία), τη Δερνίτσα, τους Ξυλικούς, το Μόδι, τη Βελίτσα, το Κηφισοχώρι, την Αγία Μαρίνα, την Παναγίτσα και την Ελάτεια, περίπου 80 άνδρες ή και παραπάνω (διότι έτσι όπως είμαστε ανοργάνωτοι δεν μετρηθήκαμε ακριβώς) οπλισμένοι με ελαφρά τουφέκια, κυρίως ιταλικά, ελληνικά και γερμανικά. Μαζί μας ήρθαν και οι φύλακες του Φυλακίου Παρνασσού, Λουκάς Κατσαμάγιας, Λουκάς Καράφλας και Γεώργιος Γιώτας (Μέγας), οι οποίοι εκτός απ' το κλειδί που μας είχαν προμηθεύσει, έφεραν άλλα δύο κλειδιά απ' το Φυλάκιο Παρνασσού .

Όλα αυτά έγιναν, αφού πρώτα πιάσαμε θέσεις και λίγο μετά το σουρούπωμα, γιατί είχαμε την πληροφορία ότι μετά την 12η ώρα μ.μ. θα περνούσε γερμανική αμαξοστοιχία με πολεμοφόδια και στρατό κατευθυνόμενη προς Πειραιά, απ' όπου φορτώνονταν τα εφόδια για το στρατηγό Ρόμμελ που πολεμούσε εναντίον των Συμμάχων στη Βόρεια Αφρική. Πράγματι, την ώρα αυτή περίπου (δεν είχαμε ρολόι) έφτασε η αμαξοστοιχία η οποία εκτροχιάστηκε. Η μηχανή και μερικά βαγόνια έπεσαν πλαγιαστά μέσα στα χωράφια, χωρίς να τουμπάρουν τελείως. Αρκετό κομμάτι της αμαξοστοιχίας έμεινε μέσα στην τρανσέρα.

Ρίξαμε μερικούς πυροβολισμούς προς τα βαγόνια χωρίς να μας απαντήσουν. Διέταξα να παύσουν το πυρ και προχωρήσαμε να καταλάβουμε την αμαξοστοιχία. Οι μηχανοδηγοί και θερμαστές δεν είχαν πάθει τίποτα, εκτός από έναν που είχε σπάσει το χέρι του. Μας είπαν ότι στο τελευταίο βαγόνι ήταν επτά γερμανοί, φρουρά της αμαξοστοιχίας. Η αμαξοστοιχία έπαιρνε 40 περίπου φορτηγά βαγόνια με άγνωστο σ' αυτούς φορτίο.

Προχωρήσαμε στο τελευταίο βαγόνι επιφυλακτικά, αλλά το βρήκαμε τελείως άδειο, οι Γερμανοί είχαν φύγει, και όπως μάθαμε αργότερα, ακολουθώντας τη σιδηροδρομική γραμμή έφτασαν στο σταθμό του Δαδιού. Τέλος αφού δεν υπήρχε κανείς κίνδυνος, προσπαθήσαμε να ανοίξουμε τα βαγόνια, αλλά δεν μπορέσαμε, δεν είχαμε κατάλληλα εργαλεία. Μόνο ένα ανοίξαμε, που είχε γαλέτες, πήρε ο καθένας όσες μπορούσε-αν επιμέναμε θα μπορούσαμε να ανοίξουμε και άλλα- αλλά όλοι σχεδόν βιαζόμασταν να φύγουμε μη τυχόν και έρθουν από το Δαδί και μας μπλοκάρουν.

Εκεί υπήρχε ένα δαδιώτικο μαντρί και πήραμε αγκαλιές πουρνάρια, τις τοποθετήσαμε σε μερικά βαγόνια και βάλαμε φωτιά. Πήραμε μαζί μας και τους Έλληνες μηχανοδηγούς και θερμαστές και τραβήξαμε το δρόμο προς τη Βελίτσα. Τεράστιες φλόγες μας φώτιζαν στο δρόμο. Η αμαξοστοιχία κάηκε ολόκληρη, καθώς και οι τραβέρσες, μόνο ο σιδερένιος σκελετός έμεινε. Μετά από αυτό το σαμποτάζ οι τρεις φύλακες ακολούθησαν το αντάρτικο, βγήκαν στο βουνό.

Στο δρόμο προς τη Βελίτσα μας συνάντησε σύνδεσμος ο οποίος είχε σταλεί να μας πει (έχοντας μαζί του και σημείωμα) να αναβληθεί το σαμποτάζ για την άλλη βραδιά που θα γινόταν επίθεση και κατά του σιδηροδρομικού σταθμού Δαδιού. Πίσω στο ίδιο σημείωμα απάντησα ότι το σαμποτάζ έγινε και το τραίνο καίγεται . Είπαμε στο σύνδεσμο ό,τι πληροφορίες είχαμε για τους Γερμανούς της περιοχής μας κι έφυγε.

Προς το βράδυ της 14ης Απριλίου έστειλα άλλο σύνδεσμο στην οργάνωση Δαδιού με την πληροφορία ότι ουδεμία προσπάθεια έγινε για τον καθαρισμό της γραμμής και η γνώμη μου είναι πως για τη νύχτα που σχεδιάζεται να γίνει το σαμποτάζ στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Δαδιού, είναι αδύνατο να κινηθεί γερμανικός στρατός με τρένο, από την πλευρά του Κηφισοχωριού. Μόνο με αυτοκίνητο μπορούσαν να πλησιάσουν.

Το ερώτημα είναι, γιατί αναβλήθηκε η επίθεση κατά του σιδηροδρομικού σταθμού στις 13 Απριλίου και έγινε άλλο βράδυ; Σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, δεν συμφωνούσε ο Βασίλης Καθούλης, φοβούμενος τα αντίποινα και γιατί δεν είχε ενημερωθεί εγκαίρως. Γι' αυτό και δεν έστειλε τον εφεδρικό ΕΛΑΣ Αμφίκλειας στο σαμποτάζ της Παλαβίτσας.

Το άλλο βράδυ έγινε η επίθεση κατά του σιδηροδρομικού σταθμού του Δαδιού. Κατελήφθη ο σταθμός και το μηχανοστάσιο. Τις προσβάσεις της ανατολικής πλευράς του Δαδιού φύλαγε μία μικρή ομάδα μονίμου ΕΛΑΣ και οι εφεδροελασίτες της Βελίτσας με επικεφαλής όλων, τον νεοκαταταγέντα Καλλία. Εμείς δεν λάβαμε μέρος στην επιχείρηση αυτή, γιατί απ' το μεσημέρι είχε επιστρέψει ο καθένας στο χωριό του. Ακούγαμε μόνο τους πυροβολισμούς και το γδούπο, διότι οι αντάρτες, αφού έγιναν κύριοι του σταθμού, με τη βοήθεια των εκεί σιδηροδρομικών υπαλλήλων, συναρμολογούσαν μέρος των εκεί υπαρχόντων βαγονιών. Τα κοτσάριζαν κοντά σε μηχανές, έδενα τη σφυρήχτρα των μηχανών να σφυράει και τα άφηναν να κυλούν από Δαδί προς Κηφοσοχώρι. Αυτά έρχονταν και συνατούσαν την καμένη αμαξοστοιχία στην Παλαβίτσα και, όπως ένα μέρος αυτής ήταν μέσα στην τρανσέρα, συγκρούονταν με πάταγο και σφήνωναν. Έτσι έστειλαν επτά μηχανές και πολλά βαγόνια, αφού δεν υπήρχαν κι άλλα για να στείλουν. Μέσα στην τρανσέρα είχε γίνει ένα τέτοιο σφήνωμα μεταξύ τους και στους βράχους, ώστε διεκόπη η συγκοινωνία για δώδεκα ημέρες. Τόσες χρειάστηκαν τα συνεργεία για να καθαρίσουν την τρανσέρα και να διορθώσουν τη γραμμή «Παλαβίτσα- Σταθμός Δαδιοιύ». Ήταν το μεγαλύτερο σαμποτάζ στην περιφέρειά μας.

Μετά απ' τα σαμποτάζ του Γοργοπόταμου, της Παλαβίτσας, της Αμφίκλειας και του Κούρνοβου, οι μικροπωλητές στην Αθήνα, αφού πρώτα διαλαλούσα;ν την πραμάτεια τους, πρόσθεταν με ειρωνικό τόνο τη φράση «αγάντα Ρόμμελ!», δηλαδή «βάστα Ρόμμελ» (μέχρι να λάβεις τη βοήθεια), που βέβαια θα έφτανε με πολύ μεγάλη καθυστέρηση ή και καθόλου, λόγω των σαμποτάζ.

Ύστερα από λίγες ημέρες, ο ιταλικός στρατός μπήκε στη Βελίτσα, τη λεηλάτησε και την έκαψε ως αντίποινα για το σαμποτάζ στην Παλαβίτσα. Οι Ιταλοί πυροβολώντας αδιάκριτα, σκότωσαν τους εξής Βελιτσιώτες:

• Γαζή Χρήστο του Ανδρέα
• Καπερώνη Ιωάννη του Κωνσταντίνου
• Τριφύλλη Καλλιόπη του Ιωάννου
• Σταφυλά Παναγιού
• Γαλάνη Γιάννη, δάσκαλο, πολύ καλό συναγωνιστή και άνθρωπο με σπάνια χαρίσματα.

Πριν κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο, πρέπει να επισημάνω ότι ορισμένοι συναγωνιστές κάνουν σύγχυση ανάμεσα στο σαμποτάζ που περιγράφω πιο πάνω και σ' ένα άλλο που έγινε λίγο αργότερα πάλι στην Παλαβίτσα, αλλά περίπου ένα χιλιόμετρο παρακάτω, προς το Κηφισοχώρι, στο οποίο, όμως, η αμαξοστοιχία έπεσε προς την πλευρά του Μοδιού.

Για το πρώτο σαμποτάζ της Παλαβίτσας έχουν δημοσιεύσει:

1. Ο Λουκάς Παπαϊωάννου από τη Γλούνιστα (Δρυμαία) στο τεύχος 41 του περιοδικού Εθνική Αντίσταση
2. Ο Γεώργιος Μίντζας στο βιβλίο του Η Ελάτεια στην Εθνική Αντίσταση, Αθήνα 1983, σελ. 19
3. Ο Θεμιστοκλής Καραγεώργος στο περιοδικό Εθνική Αντίσταση, τεύχος 95, Απρ Μάϊ Ιούν 1997, σελ. 39-50
4. Ο Ανέστης Ψυχογιός στο περιοδικό Εθνική Αντίσταση, τεύχος 105, Γενάρης Μάρτης 2000, σελ. 72
5. Ο Αλέκος Δρούκαλης, στην εφημερίδα Αμφίκλεια, Μάρτιος Απρίλιος 1986, σελ 1 & 2, ο οποίος, όμως, σαφώς κάνει σύγχυση, γιατί τα περισσότερα απ' όσα αναφέρει ανταποκρίνονται στο 2ο σαμποτάζ της Παλαβίτσας, κατά το οποίο πράγματι το τραίνο έπεσε πάνω στην πλευρά του Μοδιού και η μηχανή στάθηκε όρθια. Ήταν μέσα λίγοι Ιταλοί, σκοτώθηκε ένας Γερμανός κλπ.
6. Ο Παν. Κολοτούρος στην εφημερίδα Παλαιοχώρι Δωριέων, αρ. φύλλου 65, Μάρτ Απρ 1997, σελ. 5, ο οποίος επίσης κάνει σύγχυση μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου σαμποτάζ της Παλαβίτσας και επί πλέον γράφει και το λάθος ότι η αμαξοστοιχία ανέβαινε από το Κηφισοχώρι προς το Δαδί, ενώ είχε συμβεί το αντίστροφο και στα δύο σαμποτάζ. Μόνο που κατά το πρώτο φροντίσαμε να πέσει προς την πλευρά του Παρνασσού, ενώ κατά το δεύτερο άλλη ομάδα συναγωνιστών με επικεφαλής τον Αχιλλέα Δρούκαλη (εγώ δεν ήμουν εκεί)φρόντισε να τη ρίξει προς την μεριά του Μοδιού.

Το ίδιο λάθος κάνει και ο Νικηφόρος στο βιβλίο του Αντάρτης στα βουνά της Ρούμελης, τομ. 2, σελ. 278, Αθήνα 1965. Γράφει δηλαδή ότι η αμαξοστοιχία ανέβαινε από την Αθήνα προς τη Λαμία, ενώ στην πραγματικότητα συνέβαινε το αντίστροφο.

Όλως παραδόξως κανένας δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου σαμποτάζ της Παλαβίτσας, απλά και μόνον αναφέρονται στο πρώτο ή παρουσιάζουν έναν συμφυρμό των όσων διαδραματίστηκαν στο πρώτο και το δεύτερο. Επιχειρήθηκε αργότερα και τρίτο σαμποτάζ μεταξύ Κηφισοχωρίου και Αγ. Παρασκευής από ομάδα υπό τον Βασίλειο Λαμπριντζή με εκρηκτήρα Μπουλανζέ, αλλά η έκρηξη έγινε μετά το πέρασμα της αμαξοστοιχίας.

***
Από το Περιοδικό «Λαϊκή Αναγέννηση – Ιστορία, Λαογραφία, Πολιτισμός, τεύχος 21, περίοδος Γ' Οκτώβρης-Δεκέμβρης 2009, σελ. 12-15
Βιογραφικό
Γεννήθηκα το 1911, στο Μόδι Λοκρίδας. Αφού τελείωσα το δημοτικό σχολείο του χωριού μου, φοίτησα στο τριτάξιο Σχολαρχείο της Βελίτσας.

Στη συνέχεια πέτυχα στο πεντατάξιο πρότυπο Μαράσλειο Διδασκαλείο με υποτροφία. Όταν πήρα το πτυχίο του Δασκάλου διορίστηκα στην εκπαιδευτική περιφέρεια Κιλκίς. Μετά από εργασία ενάμιση έτους, διέκοψα την εκπαιδευτική μου υπηρεσία και κατατάχθηκα στο στρατό, για να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία. Με επέλεξαν ως έφεδρο αξιωματικό του Συντάγματος Σιδηροδρόμων. Επανήλθα στην εκπαίδευση μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών μου υποχρεώσεων.

Έλαβα μέρος στον Αλβανικό πόλεμο, ως Διοικητής Λόχου με το βαθμό του υπολοχαγού. Κατά την Κατοχή συμμετείχα στην Εθνική Αντίσταση, αρχικά ως Στρατιωτικός Υπεύθυνος του εφεδρικού ΕΛΑΣ της περιοχής Κάτω Κοιλάδας Κηφισού, κατόπιν ως καπετάνιος της Διοίκησης Λοκρίδας, ύστερα ως Διοικητής Λόχου και τέλος ως καπετάνιος του Τάγματος Λοκρίδας. Μετά την απελευθέρωση και στα Δεκεμβριανά προωθήθηκα στο Επιτελείο της 13ης Μεραρχίας. Κατά τον εμφύλιο πόλεμο, διώχθηκα και εξορίστηκα στη Μακρόνησο. Έπειτα επανήλθα στην εκπαιδευτική υπηρεσία και κατά την περίοδο της Χούντας υποχρεώθηκα σε παραίτηση, με αποτέλεσμα να στερηθώ τον καταληκτικό βαθμό του κλάδου και την αντίστοιχη σύνταξη.

Διετέλεσα πρόεδρος της Κοινότητας Κάτω Τιθορέας κατά την τετραετία 1986-1990, και πρόεδρος των μελισσοκόμων της περιφέρειας επί δεκαετία. Διετέλερσα και συνεχίζω να είμαι μέχρι σήμερα, Πρόεδρος του Παραρτήματος ΠΕΑΕΑ Αμφίκλειας από την ίδρυσή του (20 περίπου χρόνια).
Όπως έμαθα εκ των υστέρων, ο Λουκάς Καράφλας πήγε στο σταθμό Κάτω Τιθορέας κι έβαλε ένα κλειδί μέσα σε ένα σακί με άχυρα, το φόρτωσε σ' ένα γαϊδουράκι, το έδωσε στον ανιψιό του Θόδωρο Κυριακάτη, ανυποψίαστο παιδάκι 9-10 ετών τότε, και του είπε να το πάει στη Βελίτσα. Είχε την πεποίθηση ότι δεν θα το υποπτευθούν οι Ιταλοί. Βγαίνοντας, όμως, ο μικρός από το Κηφισοχώρι τον περίμενε ο Καράφλας και πήρε το σακί με τα άχυρα, μαζί με το κλειδί. Το τέχνασμα αυτό το έκανε, γιατί μέσα στο Κηφισοχώρι υπήρχαν στρατεύματα κατοχής και φοβόταν μήπως τον ελέγξουν οι Ιταλοί κατά την έξοδό του από το χωριό. Το κλειδί αυτό το ήθελε για να αναπληρώσει αυτό που μας είχε δώσει.
Το σημείωμα δεν έχει διευκρινισθεί από πού ακριβώς εστάλη: απ' τον υπεύθυνο του ΕΑΜ Δαδιού Βασίλη Καθούλη ή από το αρχηγείο Παρνασσού

ΠΗΓΗ: skamnosvoice.gr  καί 

Πολύδροσος Παρνασσού

Βοσκοί στόν Παρνασσό.

Παρασκευή βούτυρου στόν Παρνασσό, τό 1920 -1930. Η φωτογραφία είναι τού  Bernard Flament.

Κλοπή μελισσιών.

Οι κάτοικοι και οι μελισσοκόμοι στην περιοχή της Αμφίκλειας είναι εξοργισμένοι από τα κρούσματα κλοπών και έχουν πλέον οργανωθεί για να εντοπίσουν τον ή τους κλέφτες των κυψελών.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι είναι μια ακόμη κλοπή που διαπιστώθηκε σήμερα το πρωί.

Διαβάστε τι γράφει στην καταγγελία που έκανε στο LamiaReport, ένας από τους μελισσοκόμους της περιοχής.

«Σήμερα (11/4) το πρωί διαπιστώθηκε από μελισσοκόμο της περιοχής η κλοπή 4 μελισσιών, από το μελισσοστάσιο του στην περιοχή της Αμφίκλειας. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Συνεχώς κλέβουν μελίσσια είτε κυψέλες, είτε μελίσσια την περίοδο που γονεύουν, τη λεγόμενη σμηνουργία. Οι δράστες τοποθετούν κυψέλες και τα μαζεύουν. Προειδοποιούμε ότι όποιος συλληφθεί να κάνει αυτήν την δουλειά, είτε αλλοδαπός, είτε ημεδαπός, του τονίζουμε ότι θα πάρουμε το νόμο στα χέρια μας. Ήδη ομάδες τις βραδινές ώρες κάνουν περιπολίες, ενώ έχουν τοποθετηθεί κάμερες σε διάφορα σημεία. Προσοχή μη γίνει κάποιος "τσιμπητός" δεν υπάρχει περίπτωση να χαριστεί. Υπάρχει νόμος ο οποίος προβλέπει ακόμη μέχρι και ισόβια φυλάκιση για τον δράστη».

Αναγνώστης - Μελισσοκόμος

Πηγή. LamiaReport

Η ΑΣΗΜΩ ΠΑΠΑΛΟΥΚΑ ΕΥΤΑΞΙΑ.

Η ΑΣΗΜΩ ΠΑΠΑΛΟΥΚΑ ΕΥΤΑΞΙΑ.

Η Δαδιωτισσα Ασημω Παπαλουκά-Ευταξία, κόρη του αγωνιστή του 1821 Λουκά Στρογγυλη,είναι ένα από τα θαυμαστά δείγματα, των γυναικών της κοιλάδας του Κηφισού, τού 18ου αιώνα,που μοιράστηκαν ισομερώς, τις φοβερές περιπέτειες και οικονομικές,με την οικογένεια και τους συντοπίτες της.Αφιερωμένη στην ανατροφή των επτά παιδιών της, δεν παρέλειπε να υφαίνει, από δικα της κουκούλια,μεταξωτές ζώνες,ενώ προλάβαινε τον αργαλειό, την βελονοποικιλτικη και το πλέξιμο, αλλά και τις απαραίτητες αγροτικές εργασίες.Παντρεμένη με τον σακελλαριο Παπαλουκά,εφημέριο,αρχιερατικο επίτροπο του Αγίου Βλασίου Δαδιου,υφαντής και αυτός,(ο οποίος προσέθεσε τον τίτλο Ευταξίας στο όνομά του), μοιράστηκε μαζί του,αυτά τα άγνωστα σήμερα ψυχια, οικογενειακής ευτυχίας, όπως την αγάπη και τον σεβασμό των τέκνων της. Η μικρή αναφορά στην Ασήμω Παπαλουκά,είναι χρέος τιμής και αφορά και σε όλες τις γυναίκες,της περιοχής μας,των οποίων δεν είναι παρά εικόνα και ομοίωση.Περιγραφή σχετική υπάρχει από την εγγονή της Θάλεια (Ευθαλια),οπως και ένα μικρό γενεαλογικό δένδρο,που επιβεβαιώνει τους δεσμούς αίματος μεταξύ των κατοίκων των οικισμών. Διαβάστε εδώ... "Η Ασημω οπως μοι έλεγεν ο πατήρ μου συνέβαλεν ιδιαζόντως εις την ανατροφήν των τέκνων της.Λόγω δε των πολλών της οικογενείας της μελών και δια να ενισχύσει την οικιακήν οικονομίαν,ησχολείτο και εις την σηροτροφιαν,η, κατά την εν Αμφικλεια κρατούσαν εκφρασιν,"έκαμε κουκούλια."Ταυτοχρόνως επιδίδετο εις την ύφανση λευκοκυανων μεταξωτών ζωνών αιτινες εφέροντο εις τας ελληνικάς εθνικας ενδυμασίας,ως επίσης εις την ύφανσιν ετέρων ειδών, κουβερτων κλπ πωλουμενων, εις τας κατά τόπους οργανωμένας επαρχιακάς Εμποροπανηγυρεις. Ο πατήρ μου Αθανάσιος, ο αδελφός μου Ιωάννης και τα άλλα τέκνα της,ελάτρευον κυριολεκτικά την μητέρα των..." Εκ του γάμου, του Παπαλουκά με την Ασήμω Στρογγυλη, γεννήθηκαν επτά τέκνα. 1. Ο Ιωάννης νυμφευθεις την Ζηνοβία Δεκοζη-Βούρου
2. Η Αγγέλω, σύζυγος του εν Ελατεια Δημητρίου Μπερωτα
3.Ο Λάμπρος.
4. Η Μαρία (Μαριγω) δημοδιδασκαλισσα, σύζυγος του εν Ελατεια, ιατρού Ευσταθίου Χριστοδούλου, εκ Σφάκας.
5. Ο Αθανάσιος, σύζυγος Αγλαιας Γεωργακοπουλου,
6.Χαράλαμπος, σύζυγος Χαρικλειας, το γένος Οδυσσέως Πάνου. 7.Αικατερίνη, συζύγος του αξιωματικού του πυροβολικού, Νικολάου Βυζαντιου.Αυτό είναι ένα μικρό μνημόσυνο,στην γυναίκα αυτή, που πίσω της συντάσσονται όλες οι γυναίκες της εποχής της,στις οποίες αποδίδουμε σεβασμό και τιμή, γιατί κέρδισαν μάχες,όχι μόνο στα πολεμικά αλλά και στα ειρηνικά πεδία και έκτισαν, τον κόσμο που ζούμε σήμερα.

ΠΗΓΗ,

Panagiotis Dimakis μαζί με Gianna Gialouri Kapnia.

Γύφτοι απατεώνες.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΕ ΑΓΡΟΤΙΚΑ ΟΧΗΜΑΤΑ ΜΕ ΑΘΙΓΓΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΠΟΥΛΟΥΝ ΟΠΩΡΟΚΗΠΕΥΤΙΚΑ. ΜΕ ΤΗ ΜΕΘΟΔΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΣ ΑΠΕΣΠΑΣΑΝ ΧΡΗΜΑΤΙΚΑ ΠΟΣΑ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΚΛΕΙΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΠΛΕ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΜΕ ΔΥΟ ΑΘΙΓΓΑΝΟΥΣ.

H HARLEY στην Αμφίκλεια 03.04.2016

Μια ειρηνική και ιδιαίτερη κατάληψη εξελίχθηκε σήμερα Κυριακή 03.04.2016 στην πλατεία 25ης Μαρτίου Αμφίκλειας [κάτω πλατεία,] στα πλαίσια οργανωμένης εκδρομικής εξόρμησης κατόχων μοτοσυκλετών Harley Davidson (ιδιαίτερα φροντισμένων) και οι οποίοι κάτοχοι, τακτικά περιλαμβάνουν την κωμόπολή μας στο πλάνο των δραστηριοτήτων τους.

Δ.Ι.Κ.